Jelle reanimeerde op 18-jarige leeftijd zijn vader : toen ik in de ambulance zat dacht ik: dit wil ik ook doen

‘Sport-EHBO was het meest waardevolle vak dat ik had kunnen halen’

Jelle: ‘Op dat moment was ik net 18 en woonde ik nog thuis. Het jaar ervoor studeerde ik aan de ALO, een opleiding om gymdocent te worden. Daar heb ik een sport-EHBO-cursus gevolgd, waar ik onder andere heb leren reanimeren. Het was het enige vak dat ik had gehaald dat jaar. En het meest waardevolle vak dat ik had kunnen halen.’ 

Nadat Jelle op de bewuste ochtend was wakkergemaakt door zijn moeder, belde hij 112 en kreeg meteen iemand aan de lijn. ‘Terwijl ik naar beneden sprintte vroeg de medewerker van de alarmcentrale wat er aan de hand was, maar ik wist eigenlijk nog niks. Behalve dat het niet best was. Eenmaal bij mijn vader aangekomen hoorde ik dat hij nog wel ademde. Maar door de biomedische vakken die ik op de ALO had gevolgd, wist ik dat je ook een ademhaling kunt hebben zonder dat je hart klopt.’

‘Ik gaf hem een paar tikken in het gezicht en riep “pap, word eens wakker!”’

Jelle moest controleren of zijn vader nog bij kennis was. ‘Ik gaf hem een paar tikken in het gezicht en riep “pap, word eens wakker!”, maar hij reageerde niet. Ik voelde ook geen hartslag. De medewerker van de alarmcentrale zei toen dat ik moest beginnen met reanimeren.’ Samen met zijn moeder tilde Jelle zijn vader van het bed op de grond en startte de reanimatie. Omdat zijn vader nog wel ademde, hoefde Jelle alleen compressies te geven tot de politie zou arriveren. 

‘Ondertussen had mijn moeder mijn broertje wakkergemaakt. Hij was destijds pas 12 jaar oud, maar kwam meteen in actie. Hij maakte de voordeur alvast open voor de politie en rende naar de huisarts die om de hoek woonde. Via het oproepsysteem van de Hartstichting was de buurt gealarmeerd, twee burgerhulpverleners kwamen aanrennen. Inmiddels was de politie ook gearriveerd en zij namen de reanimatie van mij over. Vlak daarna verscheen de ambulance. Ik zocht snel wat belangrijke spullen bij elkaar en reed met mijn vader mee naar het ziekenhuis. Mijn moeder bleef thuis bij mijn twee jongere broertjes.’ 

‘Door wat er toen is gebeurd, studeer ik nu Verpleegkunde’

Al tijdens de ambulancerit ging het gelukkig snel beter met de vader van Jelle. Na een aantal shocks met een AED had hij weer een regelmatige hartslag en ademde hij zelfstandig. En ook nu gaat het nog steeds goed met hem. Dankzij een ICD, een inwendig apparaatje dat ingrijpt bij gevaarlijke hartritmestoornissen, kan de vader van Jelle weer alles doen wat hij voorheen ook deed. Alleen zwaar en intensief sporten is niet verstandig.

De ervaring heeft veel impact gehad op Jelle en zijn familie, maar gaf ook inzicht. 'Ik heb lang getwijfeld over wat ik later wilde worden, iets met sport of meer de zorgkant op. Maar toen ik in die ambulance zat, en de verpleegkundige met mijn vader bezig zag, wist ik het: dit wil ik ook doen. Levens redden. Momenteel doe ik de hbo-opleiding Verpleegkunde. Ik moet nog 1 vak afronden en dan ben ik klaar. Hierna wil ik doorleren voor ambulanceverpleegkundige. Zodat ik over een paar jaar in die functie hulp kan verlenen aan mensen die het nodig hebben. Mensen zoals mijn vader 6 jaar geleden.'